บทที่ 672

ผลก็คือ...แค่ชั่วพริบตาที่ฉันหันไป พอฉันหยิบกระดาษทิชชูแล้วมองกลับไป เธอก็หายไปแล้ว! ส่วนทีรามิสุชิ้นนั้น ก็ถูกกินไปครึ่งหนึ่ง วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ!

ฉันนึกว่าเธอวิ่งเล่นไปไหนอีก ก็เลยเริ่มมองหาเธอไปทั่ว แต่...ฉันก็หาเธอไม่เจอ ทั้งห้องประชุมที่กว้างใหญ่ขนาดนั้น กลับไม่เห็นเงาของเธออีกเลย! ฉันพยายามมองหา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ